Co w puszczy piszczy? Chrum! Ćwir! Kum! Recenzja

Następnie odkrywa się kartę z wyrazem, jakim będą przekazywane komunikaty.

Gracz przy kafelkach zawsze wskazuje dwa dowolne kafelki. Jego współgracz zaś przekazuje mu informację za pomocą wylosowanego dźwięku. Jeden odgłos oznacza: ‘idź dalej’, dwa odgłosy to ‘zamień kafelki miejscami’, trzy okrzyki to znak, że kafelki ułożone są w porządku wymaganym przez zadanie. Teraz operator kafelków musi jak najszybciej uderzyć w kolorowy listek.

Proste? Proste! Tyle, że wszyscy grają równocześnie, więc trzeba być bardzo skupionym, by rozpoznać czy wypowiedziane “Beee!” było przeznaczone dla nas, czy konkurenta. No i kto pierwszy naciśnie kolorowy liść, ten kończy daną turę. Jeśli kafelki są ułożone prawidłowo, ta para graczy zdobywa kartę zadania, która liczy się jako jeden punkt na koniec gry.

Co w puszczy piszczy? według pudełka przeznaczone jest już dla sześciolatków. Ale prawdopodobnie dopiero dzieci w wieku szkolnym, 8+, będą potrafiły udzielać wskazówek współgraczowi tak, by jak najszybciej dojść do prawidłowego układu kafelków. 

Grę wypróbowałam w kilku różnych środowiskach, z młodzieżą, osobami początkującymi i geekami. 

Graliśmy w składach cztero- i sześcioosobowych. Spróbowaliśmy też rozgrywki w dwie osoby, rozwiązując jak najwięcej zadań w zadanym czasie. 

Młodzież w rozgrywkach okazywała się bezkonkurencyjna. Widać było, że małolaty nie myślą nad ruchami, tylko starają się jak najszybciej wskazywać kafle i reagować na komendy, a to, czego dotyczyło zadanie, nie miało dla nich znaczenia.

Dla starszych graczy nieco problematyczne były zwierzątka: ciut dłużej musieli przypatrywać się układowi zwierzaków na kartach i kaflach, by prawidłowo wydawać odgłosy.

Zaawansowani gracze początkowo próbowali optymalizować ruchy, wprowadzając algorytmy sortowania kafli, po chwili jednak dawali się ponieść emocjom, zwłaszcza gdy zareagowali na komendę nie swojego współgracza i pomieszali układ kafli. Jedni chcieli używać tylko jednego dźwięku na całą grę, inni wskazali, że kart onomatopei jest za mało i wymyślali dodatkowe. Nie wszystkim gra przypadła do gustu, ale ci, którym się spodobała, wyrazili chęć kolejnej rozgrywki.