Kronologic: Paryż 1920. Recenzja.

Kronologic od wydawnictwa Muduko to gra dedukcyjna dla 1-4 graczy, składająca się z serii jednorazowych scenariuszy. Gracze rozwiązują rozmaite kryminalne zagadki, których akcja dzieje się w budynku paryskiej opery (otrucia, morderstwa, kradzieże), a kto poradzi sobie ze śledztwem najszybciej – wygrywa grę. Mechanika nosi pewne podobieństwa do Nieproszonych Gości i Maszyny Turinga – ale tworzy z tego połączenia bardzo oryginalny mix. 

Informacje o grze

 

Co się dzieje w Operze?

Kronologic to w sumie piętnaście śledztw, podzielonych na trzy scenariusze, każda wprowadzająca własne reguły i styl rozgrywki.
Wszystkie scenariusze mają kilka cech wspólnych – zawsze mamy szóstkę podejrzanych, a akcja rozgrywa się w sześciu pomieszczeniach Opery Narodowej przez sześć godzin. Nasi podejrzani przez te sześć godzin krążą po budynku, nigdy nie przebywając w tym samym pomieszczeniu przez dwie kolejne godziny, a my musimy ustalić kilka informacji potrzebnych nam do rozwiązania śledztwa. W pierwszym scenariuszu otruty został Detektyw, a my musimy się dowiedzieć kto tego dokonał – mógł to być tylko ktoś, kto w pewnym momencie w ciągu dnia przebywał z Detektywem w jednym pomieszczeniu sam na sam.

W drugim scenariuszu naszym zadaniem jest ustalenie tożsamości Upiora z Opery – jest to ten spośród podejrzanych, który przez cały dzień zawsze przebywał w pomieszczeniu sam, nigdy nie miał towarzystwa.

I scenariusz ostatni – tutaj mamy do czynienia ze złodziejską szajką, która próbuje wynieść z opery cenną biżuterię. Wiemy kto zabrał biżuterię o godzinie pierwszej, ale potem – zawsze kiedy aktualny jej posiadacz jest z kimś sam na sam, przekazuje mu łup. I tak przez pozostałe godziny, zawsze kiedy ktoś przebywa z poprzednim złodziejem sam w pomieszczeniu – przejmuje od niego fanty. Naszym zadaniem jest ustalenie kto ma przy sobie skradzione dobra na koniec dnia. 

Gra toczy się z podziałem na tury – w każdej turze możemy uzyskać jedną nową informację prywatną, którą poznajemy tylko my, i jedną informację publiczną – dostępną dla wszystkich. 

Zobaczmy sobie jak to wygląda w praktyce!

Jak się prowadzi śledztwo w Kronologic?

Przed nami na stole leżą rozłożone komponenty: mapa opery, sześć tabliczek podejrzanych, sześć kart pomieszczeń i tabliczki sześciu kolejnych godzin. W swojej turze sięgamy po jedną z kart pomieszczenia – i zestawiamy ją z wybraną przez siebie tabliczką godziny lub podejrzanego.

„Składamy” ze sobą te dwa elementy i przez dwa otwory w tabliczce odczytujemy dwie informacje. Jedna oznaczona będzie jako informacja publiczna – którą odczytujemy wszystkim. Jedna – będzie informacją tylko dla nas.

Jeśli zestawiliśmy ze sobą miejsce i godzinę – dowiemy się ile osób przebywało w tym pomieszczeniu o tej godzinie (to informacja publiczna) i poznamy tożsamość jednej z tych osób (to informacja prywatna). Na przykład: o godzinie trzeciej w sali muzycznej przebywały trzy osoby, a jedną z nich był detektyw.

Jeśli natomiast zestawimy miejsce i podejrzanego – dowiemy się ile razy w ciągu całego dnia odwiedził to miejsce (to informacja publiczna) i o której godzinie raz tam był, o ile był kiedykolwiek (informacja prywatna). Na przykład: Baronessa przebywała na scenie dwa razy, w tym raz o godzinie szóstej.

Po otrzymaniu informacji zapisujemy to, czego się dowiedzieliśmy, na swojej własnej kartce śledztwa – dajemy sobie chwilę na ewentualne wyciągnięcie z tych informacji jakichś dalszych wniosków – i koniec tury, gra kolejny gracz. A w turze kolejnego gracza – zdobędziemy kolejne informacje!

I tak do momentu, aż któryś z graczy zdecyduje się w swojej turze rozwiązać sprawę. Sprawdza wtedy w instrukcji prawidłowe rozwiązanie – jeśli jest zgodne z jego hipotezą – wygrywa. Jeśli jednak popełnił błąd – odpada z rozgrywki. 

To odpadanie nie jest takie złe jak się wydaje – nie siedzimy potem pół godziny, czekając aż inni skończą grę. Jeśli chcemy zaryzykować, nie będąc jeszcze w 100% pewnym prawidłowej odpowiedzi – to najczęściej już w samej końcówce gry. Jeśli ktoś ogłosi, że kończy śledztwo i sprawdza rozwiązanie – inni gracze też mają prawo spróbować, więc rozgrywka może skończyć się remisem między kilkoma graczami.

Zagadki, gry i łamigłówki

Kronologic trafiło perfekcyjnie w mój gust i moje oczekiwania względem gier dedukcyjnych. Lubię ten gatunek, ale zawsze coś mi nie pasuje i coś lekko nie gra w każdym tytule, który do tej pory ogrywałem. W niektórych mam wrażenie, że otaczająca łamigłówkę gra jest zbyt duża, a łamigłówka gubi się gdzieś po drodze – jak w Alchemikach. Czasem przeszkadza mi jakiś element mechaniki, który mocno wpływa na przebieg rozgrywki – na przykład dość dziwny styl pozyskiwania nowych informacji w Nieproszonych Gościach. Jeszcze w innych przypadkach niby wszystko gra, ale czuję się bardziej jakbym rozwiązywał solową łamigłówkę, a nie grał wspólnie z innymi graczami – jak w Maszynie Turinga.

W Kronologic pasuje mi absolutnie wszystko. Stosunek „mechaniki” do „łamigłówki” jest idealny. Mechanika uprzejmie usuwa się na drugi plan i pozwala nam zająć się rozwiązywaniem zagadki.

Sama mechanika jest świetna w swojej prostocie – każda tura to kolejne informacje, zarówno takie, które popychają grę do przodu dla wszystkich graczy, jak i takie, które nasze śledztwo odróżniają od śledztw innych, bo dowiadujemy się czegoś, co wiemy tylko my.

I wreszcie – w Kronologic faktycznie czuję, że gram z innymi graczami w grę planszową, i ścigam się o wygraną. Zadając pytania mogę próbować chodzić „na skróty” – zadać pytanie nawet nie dokładnie o to, co mnie interesuje, ale o pewien dalszy stan rzeczy – bo jeśli uda mi się z niego wydedukować, co działo się wcześniej, to jestem o krok do przodu. 

Sedno rozgrywki to zestawianie ze sobą informacji dwóch rodzajów – jak często dana osoba przebywała w jakim pomieszczeniu i o jakiej konkretnej godzinie gdzieś przebywała. Jeśli Żurnalista o godzinie trzeciej znajduje się w sali muzycznej i chcemy wiedzieć gdzie znajdował się później – czasem wystarczy się przyjrzeć informacjom, którymi już dysponujemy. Żurnalista przebywa w sali muzycznej, z której prowadzą dwa wyjścia do dwóch różnych sal. Z czasem dowiadujemy się, że w jednej z tych sal nigdy nie przebywał – więc już wiemy gdzie Żurnalista był o godzinie czwartej. Idziemy dalej – o czwartej był w tej sali w pojedynkę – a zatem już wiemy, kto tam nie przebywał, dowiedzieliśmy się w ten sposób czegoś o trasie pokonywanej przez pozostałych podejrzanych.

Informacje bardzo szybko zaczynają nam się tu zazębiać, tworząc taki przyjemny efekt lawiny. Znam informację A, znam informację B, kiedy się nad nimi chwilę zastanowię – zaczynają z nich wynikać informacje C, D, E i F.

Rozgrywka w Kronologic jest bardzo satysfakcjonująca, ponieważ ciągle dostajemy coś przydatnego. W swojej turze – to świetne uczucie dostać nagle informację prywatną i wiedzieć, że to informacja, którą póki co posiadamy tylko my i musimy jak najlepiej tę chwilową przewagę wykorzystać. A w turach innych graczy – nie siedzimy, czekając, aż znów będziemy mogli coś zrobić, też ciągle dostajemy kolejne informacje, Wprawdzie są to informacje dostępne dla wszystkich – ale przecież w połączeniu z naszymi posiadanymi już prywatnymi informacjami mogą nam one powiedzieć coś, czego inni nie wiedzą! Nie ma w grze zastojów, nie ma nudnych momentów.

Czemu warto!

Kronologic jest grą bardzo przyjemną, mimo, że dość wymagającą. Czas rozgrywki jak dla mnie jest idealny – około 30 minut. Poziom trudności również – rośnie w kolejnych scenariuszach, ale ciągle daje graczom uczciwe szanse. To co się z czasem zmienia, wraz ze wzrostem poziomu trudności, to to, że informacje które dostajemy są coraz bardziej „obok” tych, które nas najbardziej interesują. Chcemy wiedzieć czy zamordowany był o godzinie trzeciej na schodach? W pierwszym scenariuszu zadajemy pytanie – „godzina trzecia, schody” i bardzo możliwe, że jako odpowiedź dostaniemy informację – był tam zamordowany.

Ale w dalszych scenariuszach – nawet jeśli tam był – dostaniemy prawdopodobnie informację o kimś innym, i dopiero zestawiając ze sobą różne fakty, łącząc informacje, będziemy musieli dojść do tego, czy zamordowany również się tam pojawił. Jest to bardzo dobra droga – sprawia, że kiedy nabieramy doświadczenia wraz z rozwiązywaniem kolejnych spraw, gra stawia przed nami nowe wyzwania. Nie pojawia się znużenie powtarzalnością spraw, ciągle staje przed nami jakiś nowy problem.

Grę mogę polecić niezależnie od liczby graczy – jest przyjemną łamigłówką solo, doskonałym tytułem dwuosobowym, ale świetnie sprawdza się też aż do kompletu czterech graczy. 

Nie wiem natomiast jak z regrywalnością scenariuszy – są wprawdzie jednorazowe, ale kto wie – może jeśli gra po przejściu przeleży rok w szafie, będzie można ją wyciągnąć i przejść ponownie? Nie jestem pewien – ponieważ rozwiązaniem jest zwykle jakaś kombinacja podejrzanego, godziny i pomieszczenia, nie są to może tak łatwe do zapamiętania rozwiązania. Ale też – nie wiem czy regrywalne być muszą! Już teraz na stronie wydawcy możemy znaleźć sporą porcję nowych scenariuszy, do wydrukowania za darmo. A do Kronologic: Paryż 1920 ukazały się też po angielsku dwa dodatki, na które mocno liczę w wersji polskiej… No i dwie kolejne części gry w drodze.

W tym świetle – chyba będziemy mieć wystarczająco dużo zabawy, żeby nie musieć spraw powtarzać.

Jak dla mnie – Kronologic to najlepsza gra dedukcyjna, jaką miałem okazję zagrać. Bardziej „growa” niż Turing, szybsza niż Alchemicy, uczciwsza niż Nieproszeni Goście. Tworzenie notatek zbierających informacje które zdobyliśmy jest tutaj proste i intuicyjne, dedukcja sprawia prawdziwą przyjemność, każda informacja cieszy, bo faktycznie posuwa grę do przodu. Tempo rozgrywki jest tu świetne – zamiast powolnego zbierania informacji i czekania, aż coś zacznie z nich wynikać – bardzo szybko z posiadanych przez nas danych zaczynają wynikać nowe wnioski a gra przyspiesza natychmiast po starcie.

Fanom gier logicznych i dedukcyjnych polecam Kronologic zdecydowanie. Osobom, które coś ciągnie do tego gatunku, ale do tej pory się od niego odbijały – nieśmiało, ale również polecam. Grę dostaniecie w naprawdę dobrej cenie, szczególnie biorąc pod uwagę jakość komponentów i jakość rozgrywki – warto więc dać jej szansę!

Dziękujemy wydawnictwu Muduko za przekazanie gry do recenzji.

Marcin Dudek

Wesprzyj nas na Patronite i zdobądź planszówkowe nagrody. 

• About
• Latest Posts

Marcin Dudek

Gram w planszówki, RPGi, bitewniaki i karcianki kolekcjonerskie, ale planszówki zajmują pierwsze miejsce. Przygoda z graniem zaczęła się u mnie od pierwszej edycji 51 stanu, potem były lata grywania we wszystko co wpadło w ręce, aż w końcu mój gust skręcił mocno w stronę eurosucharów. Rzeczy do których ciągnie mnie w grach najbardziej to dice placement, deckbuilding i kooperacja.

Latest posts by Marcin Dudek (see all)

• Gra wideo, ale papierowa, czyli: Inkborn. Recenzja. - 26 września 2025
• Kronologic: Paryż 1920. Recenzja. - 13 września 2025
• Na tropie pingwinów i piłek, czyli: Świetlni detektywi. Recenzja - 9 lipca 2025