Weź i zbuduj wieś… ale taką za 400 punktów! Dorfromantik: Gra planszowa. Recenzja

Gra kooperacyjna bez wyraźnie określonego warunku zwycięstwa? To tak można? Co ma mnie tu motywować do kolejnych rozgrywek? Tego rodzaju pytania jawiły mi się w głowie, gdy po raz pierwszy zorientowałem się, jak zapowiada się Dorfromantik: Gra planszowa. Innymi słowy, miałem spore wątpliwości, czy tego rodzaju zabawa w ogóle może mi się spodobać. Na dodatek opisy marketingowe obiecywały mi, że rozgrywka ta będzie niezwykle relaksującym, wręcz beztroskim doświadczeniem.

Nie pozostało zatem nic innego, jak tylko przekonać się na własnej skórze, czy gra rzeczywiście zapewnia takie doznania. Dzięki egzemplarzowi gry przekazanemu nam przez księgarnię internetową tantis.pl mogłem zyskać odpowiedzi na wszystkie nurtujące mnie pytania.

Pudełko Dorfromantik kryje w sobie czarny, plastikowy insert, w którym dobrze rozplanowano miejsce na wszystkie komponenty. A do tych należą głównie spore heksagonalne kafelki, garść żetonów i szereg tajemniczych pudełeczek skrywających… jeszcze więcej tego samego i trochę czegoś innego (temat zawartości owych pudełeczek poruszę jeszcze w dalszej części tekstu). Ogółem jakość i wygląd komponentów oceniam bardzo dobrze. Na uwagę zasługuje fakt, że grafiki na kaflach są bardzo czytelne, co ma duże znaczenie podczas rozgrywki, gdy przyjdzie nam układać z nich obszerną mozaikę, którą musimy nieustannie obserwować i kontrolować.

Przełożenie cyfrowego Dorfromantika na planszówkę jest na tyle wierne, że właściwie zastanawiałem się, czy przypadkiem nie jest to gra, która najlepiej będzie sprawdzać się w rozgrywkach solo. Niby tak właśnie jest i mogę z pełnym przekonaniem stwierdzić, że Dorfromantik: Gra planszowa jest świetnym tytułem dla „samotnych graczy”. Co więcej, w grze nie ma żadnych mechanizmów, które dostosowywałyby rozgrywkę do większej liczby osób przy stole. Czy zatem jest sens siadać do wieloosobowych rozgrywek w Dorfromantik?

Sądzę, że tak, a zwłaszcza do rozgrywek 2-3 osobowych. Z prostego powodu: razem przy stole raźniej, a i nad stale rozrastającym się wiejskim krajobrazem łatwiej zapanować. Tu ktoś zauważy jakieś fajne połączenie kafelków, tam ktoś przypomni o punktowym celu, który poszedł w niepamięć, a jeszcze przy okazji skomentujemy przedziwne kształty pól i wiosek, jakie czasem pojawią się w naszej sielskiej krainie.

Natomiast osobiście nie widzę wielu powodów, żeby do Dorfromantik siadać w gronie 4-6 osób, ponieważ niepotrzebnie wydłużyłoby to oczekiwanie na swoją turę oraz znacząco rozcieńczyłoby decyzyjność. Trzeba pamiętać, że jest to jednak dość prosta gra o dokładaniu kafelków, tutaj nie ma wielu aktywności wykonywanych w turze, a tym bardziej poza nią. Z drugiej jednak strony, jeśli ktoś lubi układać puzzle np. z pięcioosobową rodziną, to czemu nie mógłby z tą samą rodziną układać heksagonalnych wiejskich krajobrazów na punkty? 

Rozstania i powroty

W tym miejscu warto również poruszyć kwestię regrywalności tytułu. Dorfromantik jest w mojej ocenie tytułem bardzo regrywalnym, jednak z pewnym zastrzeżeniem. Z pewnością gra potrafi wciągnąć i ma syndrom „jeszcze jednej partii”. Gdy odblokujesz jakiś element, od razu zastanawiasz się, jak można zastosować go w kolejnej rozgrywce i o ile więcej punktów będziesz mógł dzięki niemu zdobyć. Wiadomo jednak, że ten stan nie może trwać w nieskończoność, bowiem arkusz kampanii nie jest z gumy…

Po odkryciu wszystkich elementów z pudełek i/lub zdobyciu 400 punktów (najwyższa nota przewidziana przez autorów na arkuszu kampanii, według mojego doświadczenia, żeby ją osiągnąć potrzeba co najmniej kilkunastu rozgrywek) trzeba będzie odpowiedzieć sobie na pytanie, czy gra w takiej postaci, tj. ze wszystkimi odblokowanymi modułami, jest grą, w którą dalej chcę grać? A może jednak zresetować całość do stanu wyjściowego i zaczynać kampanię od nowa, np. z innymi współgraczami?

Rzecz jasna można się spodziewać, że ponowne odblokowywanie tych samych elementów nie będzie sprawiało takiej przyjemności, jak za pierwszym razem. To oczywiste. Sądzę jednak, że po odpowiednio długim odstawieniu, Dorfromantik: Gra planszowa może ponownie dawać graczom dużą frajdę. Widzę tu jednak zależność od podejścia i indywidualnych preferencji samych graczy.

Razem, czy osobno?

Na koniec muszę jeszcze zwrócić Waszą uwagę na pewną cechę gry, która może być przez niektórych odbierana jako wada. Chodzi o przypadłość dotykającą wielu gier kampanijnych, a mianowicie kontynuowanie kampanii w różnych składach osobowych. W Dorfromantik teoretycznie można zmieniać współgraczy pomiędzy kolejnymi rozgrywkami, jednak czy ma to sens? Raczej niewielki – ale nikt nie zabroni nam tak grać.

Rzecz staje się problematyczna, jeżeli nasz postęp w kampanii jest już zaawansowany, jesteśmy na grę pozytywnie „nakręceni”, a przy okazji chcielibyśmy ją pokazać komuś, kto jest np. totalnym świeżakiem i Dorfromantik nie zna. Resetowanie wszystkich komponentów do stanu wyjściowego wydaje się wówczas rozwiązaniem zbyt czasochłonnym, a z kolei tłumaczenie gry nowym graczom, z uwzględnieniem wielu dodatkowych elementów, też jakoś nie napawa optymizmem…

Sądzę jednak, że w ogólnym rozrachunku ta cecha gry nie powinna sprawić graczom wielu problemów, jak również nie spowoduje, że Dorfromantik przestanie im się podobać. To jest naprawdę błyskotliwy i przemyślany tytuł!