Pax Hispanica. Recenzja

Pax Hispanica to asymetryczna gra strategiczna osadzona w czasach kolonialnych, stworzona przez Phila Eklunda, autora serii gier „Pax”. Choć miałam okazję zagrać jedynie w Pax Pamir, mogę powiedzieć, że Pax Hispanica łączy pewną dozę skomplikowania z rozgrywką, która wymaga od graczy nie tylko strategicznego myślenia, ale także negocjacji i interakcji z innymi uczestnikami. Czy jednak idzie to w parze z przyjemnością z gry?

Informacje o grze

Wykonanie

Niestety, jeśli chodzi o wykonanie Pax Hispanica, nie powiem, żeby było satysfakcjonujące. Planszetka, szczególnie ta dotycząca filozofii, w trakcie rozgrywki potrafi się naprawdę mocno odkształcić, co jest dosyć irytujące w grze, która i tak wymaga dużej koncentracji. Prostowałam ją kilkukrotnie i po kilku, kilkunastu minutach znów mamy banana. 

Żetony oznaczające rundy również nie robią dobrego wrażenia. Wyglądają naprawdę kiepsko i są zrobione z materiałów, które nie mają nic wspólnego z jakością, jakiej moglibyśmy się spodziewać w grze z tej półki cenowej. Obawiam się, że nie przetrwają długo – albo się połamią, albo poodkształcają prędzej czy później.

W dodatku, mamy tylko jedną kartę pomocy, co jest totalnym niedopatrzeniem. Gra pełna jest ikon i skomplikowanych zasad, więc taki brak wsparcia w postaci kart pomocy to naprawdę spory problem.

Deck kart sam w sobie jest standardowej jakości — nic specjalnego, ale i nic, co by się psuło szybko.

Na szczęście chociaż drewniane elementy oraz sama mapa prezentują się dobrze. Mapa ma fajny klimat, pasuje do tematu kolonizacji, a kolorystyka, choć dość stonowana, w moim odczuciu wpasowuje się w całość. Jest czytelna, przejrzysta i naprawdę trafia w mój gust. 

Podsumowując, za grę, która kosztuje około 300 zł, jakość wykonania jest zdecydowanie poniżej oczekiwań i to bardzo poniżej…

Zasady

Pax Hispanica to gra, która wymaga sporego zaangażowania intelektualnego. Sama mechanika jest skomplikowana, a zasady rozgrywki nie należą do najprostszych. Niestety, instrukcja nie ułatwia nam tego zadania – jest dość chaotyczna i nie do końca intuicyjna, co może sprawić, że początkujący gracze poczują się zagubieni. Jeśli zdecydujemy się na tę grę, warto sięgnąć po nią kilka razy, by zrozumieć wszystkie zawiłości.

Zasadniczo i w dużym skrócie gra polega na tym, że każdy gracz wybiera jedno z państw kolonialnych – Hiszpanię, Francję, Holandię, Anglię lub Kurlandię. Każde z tych państw ma swoje unikalne cechy i strategię. Na przykład Hiszpania zaczyna z dominacją terytorialną, a Kurlandia skupia się na szybkim handlu i rozwoju floty. W trakcie gry gracze zbierają karty, które umożliwiają im podejmowanie różnych działań: kolonizowanie nowych terenów, przeprowadzanie misji, angażowanie w piractwo czy też prowadzenie politycznych intryg.

Gra posiada także tor filozofii, który prowadzi nas przez ścieżki kariery. Każdy gracz stara się osiągnąć sukces w jednej z czterech profesji: Rojalista, Misjonarz, Kolonista lub Korsarz. Każda z tych ścieżek oferuje inne korzyści, a wybór jednej z nich wpływa na strategię, którą przyjmiemy w trakcie rozgrywki.

W Pax Hispanica negatywna interakcja odgrywa kluczową rolę, a gra opiera się na sporej ilości konfliktów i rywalizacji między graczami.

Warte wspomnienia w tym miejscu są dwa rodzaje konfliktów, które możemy przeprowadzić w trakcie rozgrywki:

• Bitwy lądowe mają miejsce, gdy gracz chce przejąć kontrolę nad jakimś terytorium, np. kolonią, która należy do innego gracza. W takich sytuacjach gracze, którzy posiadają elementy w regionie, mogą opowiedzieć się za atakującym lub broniącym – co otwiera możliwości blefowania i przekupywania innych. 
• Bitwy morskie, z kolei, rozgrywają się, gdy jeden z graczy postanowi zaatakować naszą flotę i odebrać zdobyte wcześniej skarby. W takim wypadku obie strony wybierają odpowiednie karty i strategie, a ważną rolę odgrywa zarówno doświadczenie statku flagowego, jak i liczebność floty.

Negocjacje i interakcja z innymi graczami są w rozgrywce w Pax Hispanica kluczowe. Często będziemy licytować karty, a wynik tych licytacji może mieć duże znaczenie dla naszej strategii. Możemy również próbować manipulować torami, wypychając przeciwników z interesujących nas pozycji. Losowość i zmienne warunki gry sprawiają, że nic nie jest pewne do samego końca – wygrana może być wynikiem sprytnego zagrania w odpowiednim momencie. 

Jeśli chodzi o zasady, to Pax Hispanica jest grą, która na pewno nie jest dla każdego. Jest to pozycja, która wymaga czasu, aby się w nią wgryźć. Na początek warto uzbroić się w cierpliwość, bo pierwsze partie będą wymagające. Jeśli jednak zdecydujecie się spróbować, pamiętajcie, że instrukcja to dopiero początek – polecam zapoznać się z materiałami wideo na YouTube, gdzie znajdziecie dość przystępne tłumaczenia zasad.

Wrażenia

Początkowe rozgrywki w Pax Hispanica były naprawdę żmudne i długie, za każdym razem musieliśmy niejednokrotnie sięgać po instrukcję. Faktu nie ułatwiała tylko jedna, jedyna planszetka pomocy na wszystkich graczy. Za pierwszym razem było to męczące, ale jak już się trochę wdrożyliśmy, to… nadal nie było łatwiej. Planszetka filozofii wyginała się w trakcie rozgrywki w łuk, a nasze znaczniki zsuwały się po torze filozofii — musieliśmy ją prostować kilkakrotnie, co było dość frustrujące. W trzeciej partii było już nieco lepiej, ale i tak kilka razy musieliśmy zerknąć do instrukcji, żeby upewnić się, czy dobrze rozumiemy niektóre aspekty gry.

Warto napomknąć, że losowość jest w tej grze dość duża — jeżeli komuś przypadną odpowiednie karty, to nawet sojusz dwóch pozostałych graczy nie wystarczy, by odwrócić wynik.

Gra ma dość wysoką cenę, a jakość wykonania niestety nie idzie w parze z kosztami. Za taką cenę można było spodziewać się lepszych materiałów i dopracowania detali. To zdecydowanie nie jest gra, która zrobi wrażenie pod względem jakości wykonania, co może być sporym rozczarowaniem dla wielu graczy.

Pax Hispanica mimo swoich niedociągnięć, spodobała mi się głównie dzięki dużej interakcji między graczami. Lubię gry, gdzie można działać na niekorzyść innych, a ta gra daje wiele okazji do blefowania, negocjowania i zawierania sojuszy. Kolonialny klimat mapy i mechanika zagrywania kart to kolejne aspekty, które do mnie trafiły – cała zabawa polega na planowaniu swoich ruchów, jednocześnie pomagając (lub nie) innym w bitwach lądowych. Walki morskie może nie były aż tak ekscytujące, ale motyw transportu towarów do Europy świetnie wpasowuje się w temat gry. To wszystko razem daje naprawdę klimatyczne wrażenie, które mimo trudności, sprawia, że tytuł ten nie został przeze mnie skreślony na wejściu.

Podsumowanie

Podsumowując, Pax Hispanica to gra, która wymaga czasu, by się w nią wgryźć, nie jest dla początkujących graczy i z pewnością nie każdemu przypadnie do gustu. Na pewno nie jest to tytuł, który chciałabym polecać każdemu, ale jak ktoś lubi gry wymagające, z dużą dawką negatywnej interakcji i strategicznych decyzji, to może się przy niej całkiem nieźle bawić.

Dziękujemy wydawnictwu Galakta za udostępnienie zniżki na zakup gry do recenzji.

Julia Gawrońśka

Wesprzyj nas na Patronite i zdobądź planszówkowe nagrody. 

Game Details
Name	Pax Hispanica (2024)
Złożoność	Medium Heavy [4.26]
BGG Ranking	6149 [7.52]
Player Count (Recommended)	1-5 (1-3, 3-5)
Projektant/Projektanci	Phil Eklund
Grafika	Anne Isaksson
Wydawca	Ion Game Design, Sierra Madre Games, CrowD Games, Ediciones MasQueOca and Galakta
Mechanizmy	Area Movement, Auction / Bidding, Push Your Luck, Rock-Paper-Scissors and Secret Unit Deployment

• About
• Latest Posts

Julia Gawrońska

Miłość do gier planszowych zaczęła się u mnie około 2010 roku, gdy po raz pierwszy zagrałam w Wysokie Napięcie. Od tamtej pory planszówki stały się stałym elementem mojego życia – gram regularnie i wciąż odkrywam nowe tytuły. Choć nie mam jednej ulubionej mechaniki, to mam ogromny sentyment do gier euro, zwłaszcza tych z odpalaniem akcji z kostek. Cenię gry, które zmuszają do kombinowania, ale też budzą emocje przy stole.

Dwa razy do roku spotykam się z przyjaciółmi na wyjazdach planszówkowych, na które znajomi przyjeżdżają nawet z Irlandii. Poza tym często gram w klubie planszówkowym w moim miasteczku oraz przy każdej możliwej okazji – w końcu dobra partia to zawsze świetny sposób na spędzenie czasu!

Latest posts by Julia Gawrońska (see all)

• Pax Hispanica. Recenzja - 6 maja 2025
• IQ Puzzler PRO. Recenzja - 19 lutego 2025
• Mędrcy znad Południowego Tygrysu – recenzja. - 4 grudnia 2024