Strajk! Skok do wolności – edukacyjna gra planszowa

Nie jestem zbytnim fanem planszówek edukacyjnych/historycznych. Strajk zainteresował mnie głównie za sprawą nazwiska autora. Karol Madaj powinien być znany zwłaszcza fanom Kolejki. Czy i tym razem stworzył coś przyjemnego i pouczającego? Średnio. W pudełku znajdziemy talię 110 kart, które należy podzielić ze względu na kolory i rysunki. Krótko mówiąc mamy tu 9 rodzajów kart. Gruba, dwustronna plansza prezentuje się nadzwyczajnie i okazale. Do tego wszystkiego 5 plansz na karty każdego gracza i duży, drewniany znacznik Lecha Wałęsy.

Wykonanie gry jest poprawne. Solidne karty i plansze, a do tego mocny i potężny pion Wałęsy nie powinny się zbyt szybko poniszczyć. Wizualnie jednak jest gorzej. O ile schematyczna mapa stoczni jest dość wyraźna i prosta w odbiorze, o tyle rysunki na kartach są po prostu nieładne. Stylistyka Kolejki jakoś bardziej mi odpowiadała. Tam karykaturki, tutaj dziwnie zilustrowane, mono-kolorystyczne postacie.

Do tego wszystkiego dwie instrukcje (po polsku i angielsku), w których zawarto też pokaźny i sympatycznie napisany rys historyczny. Ten element podoba mi się najbardziej. Przejrzysta historia podana na talerzu. Niezbędny w grze edukacyjnej element został wykonany najlepiej, jak tylko można.

Na tych właśnie trzech słowach opiera się cała gra. Gracze zagrywają karty z ręki i poruszają się po planszy jednym, wspólnym pionem. Z zajętego pola można zabrać dla siebie kartę, lub odkryć kolejną. Ważne, że do każdego pola przypisany jest stos jednakowych i znanych graczom kart. Także od razu wiadomo gdzie należy iść po jakie bonusy. Zdobyte karty tworzą naszą talię. Możemy wykorzystywać zdobycze w celu zabierania kolejnych kart (odrzucając wskazane na planszy karty z ręki), lub wykorzystując ich cechy. Może to być dobieranie dodatkowych kart na rękę, odrzucanie ich z ręki na stałe do pudełka, lub wymiana kart z ręki na te w talii. Schemat prosty i przyjemny. I tak aby zdobyć kartę robotnika, czy mieszkańca potrzebujemy kart gadane. Korespondenta dostaniemy za mieszkańca i robotnika, a delegata i eksperta za gadane i korespondenta. Celem gry jest zdobycie dwóch kart postulatów, które uzyskujemy za konkretną kombinację kart delegatów i ekspertów rozpisaną na danej karcie postulatu. Koniec zasad.

Strajk jest grą prostą. Niestety niezbyt wciągającą. Rozpracowaliśmy już nawet ze współgraczami sposób na blokadę, jaką może wykonać dowolny gracz. Problem polega na ograniczonej ilości kart w stosach i gdy tylko jakiś stos zostanie wyczerpany przez jednego gracza, reszta jest pozbawiona możliwości ich zdobycia. To skutkuje kompletną blokadą zdobycia postulatów, czyli odniesienia zwycięstwa. Oczywiście ten sposób nie sprawdzi się w 100% rozgrywek, ale niestety na rozegrane przez nas 7 partii w 3 przypadkach dało się to zastosować. Może kwestia naszej chorej chęci przeszkadzania innym..?

Idąc dalej jest to niestety jedyna negatywna interakcja w całej grze. Podbieranie sobie kart ze stosów i przesuwanie Wałęsy na pola, gdzie ewidentnie nie ma nic ciekawego dla przeciwników to wszystko czego można się spodziewać, jeśli idzie o pojedynek. Reszta to już tylko “to pierwszy ten lepszy”.