Babelo – kalambury dla leniwych.

Babelo –to imprezowa gra karciana o bardzo niecodziennym tytule. Jest ona przeznaczona dla 3-6 graczy, ale można w nią grać zespołowo i wtedy liczba zawodników jest praktycznie nieograniczona. Mieliśmy również okazję przetestować tą grę na 2 osoby i też w ten sposób można w nią zagrać. Oczywiście jeśli podejdziemy do niej z odpowiednim dystansem. Przekonajcie się co znajduje się we wnętrzu jej bardzo kolorowego pudełka.

Niby nie należy oceniać po pudełku, ale tym razem jaskrawość pudełka z całą pewnością przykuwa uwagę i wyróżnia się na sklepowych półkach. Zrywamy folię, otwieramy pudełko i … hmm … prawie pusto. Na górze oczywiście plansza, która utrzymana jest w podobnych barwach, jak opakowanie. Poza tym karty i woreczek strunowy z 5 pionkami, klepsydra i kostka (i gumki do złączenia kart, ale nie polecam tego stosować, bo z czasem mogą się one przykleić do kart). Reszta to pusta przestrzeń. Wydaje nam się, że szkoda nakładu finansowego na tak duże pudełko, ale z całą pewnością gdyby było mniejsze pierwsze wrażenie było by mniej pozytywne. Podsumowując. Bardzo kolorowe wykonanie gry. Dobrze wykonana i gruba plansza. Dodatkowo jest dwustronna. Z jednej strony tor, po którym poruszamy swoimi pionkami. Z drugiej natomiast logo gry na fioletowym tle. Zdecydowanie plus. Pionki w pięciu kolorach, plastikowe, standard. Kart jest mnóstwo i są wykonane są z dobrej jakości papieru. Również są bardzo kolorowe i czytelne.

Rozgrywka jest prosta. Rzucamy kostką, poruszamy się o taką liczbę pól, losujemy kartę i pokazujemy, opowiadamy bądź rysujemy wylosowane hasło. Za pomocą załączonej klepsydry odmierzamy czas i do dzieła. Brzmi jak w kalamburach? Oczywiście, takie jest założenie. Jaka jest różnica? Pola mają 3 kolory, odpowiadające sposobowi demonstracji hasła. Dodatkowo niektóre pola wyposażone są w teleporty, które urozmaicają, albo wydłużają rozgrywkę (niezbyt dobre rozwiązanie dla najmłodszych). Również karty mają dodatkowe znaczenie. Niektóre pozwalają nam zmodyfikować ilość pól o jakie się poruszymy. Ponadto umożliwiają atakowanie przeciwników oraz korzystanie lub chronienie się przed teleportami. Poza tym jest karta ułatwiająca rozgrywkę, dzięki której sami decydujemy w jaki sposób przedstawimy hasło swojej drużynie lub rywalom. Jednakże w naszych rozgrywkach okazało się, że specjalne zdolności kart nie miały znaczenia, najważniejsze było prezentowanie haseł.

Zwycięża oczywiście ten kto pierwszy dotrze do mety wyrzucając dokładnie taką liczbę oczek, ile pól ma do pokonania.

 

Podczas swoich kilkunastu rozgrywek napotkaliśmy na kilka problemów, które zniechęciły nas do dalszej rywalizacji. Największym problemem jest fakt, że w grze są hasła, których nie można ani pokazać ani narysować. Może wykracza to poza naszą wyobraźnię, ale narysowanie czy też pokazanie karminowej fontanny czy też frytek ze starego oleju okazało się niemożliwe. Ponadto mieliśmy problem z pokazaniem twarogu półtłustego czy luksusowego transatlantyku. Dorosłym sprawiło to problem, a co dopiero najmłodszym. Kolejnym mankamentem jest zbyt krótki czas, który wydawca oferuje na przedstawienie haseł. Na narysowanie i opowiedzenie mamy około 30 sekund, a na pokazanie tylko minutę. Oczywiście można zasady nagiąć i przed rozgrywką ustalić większą ilość obrotów klepsydrą, ale sam fakt powala.

Plusy:
+ ładne i kolorowe wykonanie

+ spełnia swoje zadanie – rozbawia

+ idealna gra na spotkania z niespodziewanymi gośćmi

+ regrywalność

+ można wygrać fiata 500

Minusy:
– nieprzemyślane karty: niektórych rzeczy nie można narysować/pokazać

– za mało czasu na przedstawienie haseł

– gra to tylko przekombinowane kalambury

– niektóre hasła są trudne i mogą być niezrozumiałe dla dzieci (gra od 8 lat)

– za duże pudełko jak na planszę i 165 kart