„Czarne Historie” są serią o tyle specyficzną, iż pojawiają się głosy przeciwne temu, by nazywać ją grą planszową. Brak tu bowiem reguł jednoznacznie wyłaniających zwycięzcę, a także sztywno ograniczających pewne działania, wiele inwencji pozostawiając w rękach uczestników. Ale zacznę może od początku, gdyż zakładam, że czytając recenzję możesz nie wiedzieć, o czym traktuje tytuł, choć to raczej mało prawdopodobne biorąc pod uwagę jego popularność.

A traktuje o rozwiązywaniu zagadek przez uczestników. Jedna z osób [celowo nie używam słów „gracz”] wciela się w prowadzącego, który zapoznaje się z rozwiązaniem, pozostałym zaś przedstawiając tylko zarys. Jako przykład posłuży mi historia pt. „Zabawa w miejscu pracy”:

„Trzech przyjaciół postanowiło pstryknąć kilka zabawnych zdjęć w swoim miejscu pracy. Jeden z nich już nie wrócił tego samego dnia do domu„.

Konia z rzędem temu, kto z marszu wpadnie na rozwiązanie.

Stąd też można zadawać pytania prowadzącemu formułując je w taki sposób, by odpowiadał na nie wyłącznie tak, lub nie. Próbujemy, więc łapać pojedyncze ślady, podążać ich tropem, wykluczać coś co tylko odwraca uwagę [niekiedy specjalnie przygotowana w tym celu treść], a wreszcie staramy sformułować jakie wydarzenia stały za ową historia.

Można się tym bawić minimalnie w dwie osoby, ale już maksymalną liczbę ogranicza tylko nasza wyobraźnia. Na pewno jednak najlepiej, a przy tym najsensowniej, bawiłem się w czwórkę. Gdy przyszło mi utknąć w ślepym zaułku, a musicie wiedzieć, że mogą zdarzyć się dłuższe przestoje [choć nic nie stoi na przeszkodzie, by prowadzący trochę dopomógł], ciszę przerywali pozostali. Generowany przez brak podziału na tury chaos mieścił się zaś w granicach zdrowego rozsądku, choć wiele zależy od osób z którymi się bawimy. Ponadto dużą zaletą tytułu jest jego otwartość na zewnętrzną ingerencję. Otóż zabawę można uatrakcyjniać na mnóstwo, nieformalnych sposobów, z których część wisi w sieci. Na przykład wprowadzić punktację, albo pozycję zwycięzcy, który jako pierwszy poda poprawną odpowiedź.

Czy gra ma wady? Owszem, jak każda zresztą. Jedna z nich wynika z faktu, iż w środku znajdziemy 50 zagadek. Poznawszy zaś wszystkie odpowiedzi, „wyczerpujemy” grę. Oczywiście można najpierw zagrać próbując je rozgryźć, a już znając treść, poprowadzić pozostałym, ale summa summarum tytuł ma ograniczoną regrywalność. Niemniej w tej cenie warto. Drugą jest fakt, że rozwiązania są nielogiczne, pozbawione zdrowego rozsądku, przez co wymagają trochę szczęścia w zadawanych pytaniach. Zresztą wywiązała się z tego powodu interesująca dyskusja.

Ocena: (7 / 10)

Dla miłośników serii: (5 / 10)

[odgrzewany kotlet, w którym autor popada w delikatną rutynę. Liczę, że 5-tka będzie ostatnią odsłoną z tymi rozwiązaniami, zaś formuła zostanie wkrótce odświeżona]

Białe Historie

A skoro o odświeżaniu formuły mowa – czy próbą dokonania tego są „Białe Historie”? Nie.

To raczej odnoga, która od oryginału różni się głównie tym, że zamiast o dziwnych przypadkach śmierci, traktuje o zjawiskach nadnaturalnych – wampirach, duchach, zombie itd. Obok prowadzącego mamy zatem łowców duchów. Nowości są dwie: fakt obniżenia kategorii wiekowej, dzięki czemu opowiadane historie nie epatują brutalnością poprzedników. Ponadto niektóre zagadki opatrzono symbolem wskazującym na wyższy, niż zwykle stopień trudności i przeznaczone są dla osób dobrze obytych ze zjawiskami paranormalnymi. Ciekawostką jest na pewno fakt, iż opisy historii są dużo dłuższe, a ponadto nie zawsze pojawiają się w nich prawdziwe potwory, przez co czujemy się niekiedy jak „Scooby” i spółka

Ocena:  (7 / 10)

Dla miłośników serii: (6 / 10)

[interesujący odłam, ale raczej dla miłośników tego rodzaju klimatów].

Za udostępnienie gier do recenzji dziękujemy firmie G3.