Podziemne Imperium, czyli jak zostać górnikiem. Recenzja.

Podziemne Imperium, czyli najmniejsze pudło z serii Imperial Settlers, pozwala Japończykom, Rzymianom, Egipcjanom, Szkotom, Barbarzyńcom i Atlantydom zmierzyć się tym razem w podziemiach, w prędkości wydobywania cennego kruszcu.

Mimo iż mamy tu frakcje takie jak w Osadnikach: Narodziny Imperium, nie ma już osobnych dla nich talii. Wszyscy razem, ramię w ramię, pracują ku chwale swojego właściciela kopalni. Dostępne w grze karty symbolizują poziomy coraz głębszych, podziemnych komnat wydobywczych.

Śliczne, błyszczące kryształki przyciągają oko. Każdy pragnie je pozyskać. Wszak to one są naszą zapłatą za ciężką pracę i dają nam cenne punkty zwycięstwa na koniec gry.

Żeby jakoś transportować wydobyte złoto w tej kopalni używa się wózków. Wypełnione złotem, umieszczone w odpowiednich korytarzach, na koniec gry wymienimy na cenne kryształy, czyli punkty zwycięstwa.

Czasami w kopalni zdarzają się zawalenia. Droga, na której pojawiło się zapadlisko, staje się niedostępna do czasu uprzątnięcia gruzu. Nim to jednak nastąpi jest oznaczona odpowiednim żetonem.

Z biegiem czasu postępuje rozwój technologii i w kopaniu zaczyna używać się mechanicznych maszyn. Zębatki, które je reprezentują, pozwalają na wykonanie pewnych akcji, zależnych od liczby użytych zębatek.

Im więcej fedrujemy, tym mamy większy postęp w wydobyciu. Specjalne plansze postępu pozwalają zdobywać profity. Kryształy, monety, czy najniższy, czwarty poziom kopalni, to te najważniejsze  nagrody.

Każdy właściciel zaczyna od nadziemnej części kopalni, która pozwala zawsze wykonać jedną z trzech akcji: pobrać złoto, dobrać karty I, II lub III poziomu kopalni czy też wymienić złoto na ruch na torze postępu.

Aby wiedzieć, ile pracujemy, wylosowane 10 kart wydarzeń odmierza upływ czasu.

Jak to w kopalni bywa, zaczynamy fedrowanie od poziomu gruntu, zapuszczając się najpierw na pierwszy podziemny poziom. Rozwijać swoją kopalnię możemy albo wzdłuż, pozostając tylko na tym poziomie, albo w głąb – przechodząc na poziom niższy. Wiadomo, że im niżej, tym cennego kruszcu więcej, więc warto kopać coraz głębiej. Zwłaszcza, że odkrycie komnaty pozwala nie tylko na uzyskanie  z niej korzyści, ale umożliwia udanie się wybraną drogą aż na powierzchnię i pobranie przywilejów z wszystkich mijanych po drodze miejsc. W ten sposób można się nieźle wzbogacić, uzyskać cenne kryształy, dokonać postępu czy pobrać karty umożliwiające dalszy rozwój kopalni.

Nim jednak zaczniemy daną rundę, rozpatrywane jest wydarzenie. Wydarzeń jest 10, co oznacza, że w najgorszym razie wybudujemy 10 kart kopalni. Niektóre wydarzenia działają natychmiast, inne na koniec rundy. Są też i takie, które obowiązują w czasie całej rundy. Właściwie wszystkie wydarzenia są dla graczy korzystne.

W ogóle cała rozgrywka w Podziemne Imperium przebiega w miły i niekonfliktowy sposób. Gra dobrze działa od jednego do pięciu graczy, z tym, że nawet rozgrywka w pełnym składzie nie różni się od tej solo. Przy grze w kilka osób porównujecie jedynie uzyskane wyniki między sobą, a nie z tabelką dla jednego gracza.

Karty pierwszego poziomu kopalni są darmowe. Warto wybudować kilka, by mieć kilka dróg powrotnych. Dobrze jest tak układać karty, żeby łączyć ze sobą pełne lub w połowie wypełnione wózki ze złotem. Te pełne od razu nam procentują, te połowicznie wypełnione przyniosą punkt zwycięstwa, gdy uda się na nich położyć drewniany wózek.

Karty IV poziomu wszystkie są takie same: nic nie kosztują i dają dwa kryształy. To mocne właściwości, w dodatku pobierzemy jeszcze profity z kart niższych poziomów i nadziemnego.

Drugi i trzeci poziom wymagają wyłożenia funduszy, ale potrafią dostarczyć w zamian sporo korzyści.

Gdy odsłoni się kartę wydarzenia i ją rozpatrzy, to właściwie wszyscy mogą grać równocześnie – nie trzeba czekać na swoją kolej. Nie ma żadnych interakcji, każdy ma swoją kopalnię, więc może planować kolejny ruch. Powoduje to, że rozgrywka w Podziemne Imperium  przebiega szybko i bezkonfliktowo. Zakładamy, że każdy uczciwie rozpatruje poszczególne karty i pobiera odpowiednią liczbę monet, kryształów, kart i idzie właściwie po torze postępu. Oczywiście można grać po kolei i tym samym kontrolować, co kto robi – ale nawet instrukcja sugeruje równoczesne zagrywanie kart.

Mamy więc grę na kilku graczy, z których każdy gra solo. Trochę szkoda, że nie ma właściwości frakcji, które by trochę komplikowały rozgrywkę, a karty wydarzeń nie rzucają graczom kłód pod nogi. To jest milusia rozgrywka, w której starasz się zdobyć jak najwięcej kryształków.

Karty jak karty, oferują różne zdolności. Niektóre pozwalają wybrać jedną z opcji, przy czym ta mocniejsza odpala się, gdy spełniamy jakiś warunek, np. dostaniemy dwie monety zamiast jednej, jeśli w kopalni mamy wyłożone co najmniej dwie karty Egipcjan.

Jedyne, co trochę może nabruździć, to zawaliska. Pewne karty dają mocny efekt, ale potem należy położyć na nich żeton zawalenia. Powoduje on, że karta ta staje się nieaktywna i nie można pobrać z niej korzyści przy przechodzeniu w górę. Trzeba wykorzystać jedną rundę na odrzucenie żetonu, by karta mogła brać udział w dalszej grze, lub po prostu się ją pomija.

Wydaje mi się, że maszynerie, czyli fragmenty zębatek, nie dają aż tak dużych korzyści w stosunku do tego, ile trzeba ich zgromadzić na kartach. Takie odczucia mieli też moi współgracze.

Podobnie niektóre plansze postępu wydają się silniejsze niż pozostałe. Te dające kryształy z pewnością cieszą się większą uwagą niż inne. Dobrze przynajmniej, że nie można dwa razy z rzędu iść po tym samym torze postępu. Niemniej, jeśli zdążymy, można powrócić na tor postępu, który wcześniej już raz przeszliśmy.

Czy Podziemne Imperium jest potęgą?