Lords of Hellas – rzut okiem
Pudełko i jego zawartość
Hit platformy Kickstarter, na którego sukces chyba w największym stopniu zapracowała wrocławska firma Awaken Realms, dzięki współpracy z wydawnictwem Phalanx wreszcie trafił na półki sklepowe w całej Polsce. Sprawa niezmiernie cieszy tym bardziej, że gra jest w całości polskim produktem – została zaprojektowana przez Adama Kwapińskiego i opracowana przez Marcina Świerkota.
Pudełko prezentuje się naprawdę rewelacyjnie. Piękne grafiki na zewnętrznych stronach dolnej części. W środku wypraska zaprojektowana w taki sposób, że swobodnie mieści wszystkie komponenty, a karty wchodzą nawet w koszulkach. Do tego wszystko układa się tak, że elementy siedzą stabilnie w wyznaczonych przegródkach i nawet po pomalowaniu nie będzie problemów z obtłuczeniami.
Plansza jest solidnie wykonana i całkiem ładna choć dosyć ciemna i na pierwszy rzut oka mało wyraźna. Oznaczenia w regionach określające typ (miasto/sparta/świątynia) są bardzo małe, a same ikony są niekoniecznie intuicyjne – trzeba się z tym oswoić. Karty mają bardzo klimatyczne, dość mroczne grafiki i są przyzwoitej jakości. Przez ciemne wykończenie oraz fakt, że nie są zrobione z płótnowanego papieru – jak np. u FFG, radziłbym jednak wyposażyć nie od razu w protektory w rozmiarze Standard American. Żetony są grube i mam wrażenie, że nie będę się specjalnie wycierać czy rozwarstwiać.
Plastik dostajemy w kilku rodzajach:
- 3 wielkie monumenty – każdy składany z 5 części. Tutaj możemy nieco ponarzekać na jakość wykonania i powyginane plastikowe części, niemniej jednak wydawca na ostatniej stronie Księgi Kampanii dodał instrukcję, jak sobie radzić w takich przypadkach. Taka informacja to niby mała rzecz, ale cieszy, bo gracze bardzo często zgłaszają defekty plastiku natychmiast do sklepu lub wydawnictwa z prośbą o wymianę, a czasem wystarczy tylko trochę ciepłej wody albo suszarka.
-
- Niezbyt estetycznie to wygląda po wyjęciu z pudełka
-
- Dwie podstawy monumentów nawet nie trzymały poziomu na planszy
-
- Kilka minut zabawy z gorącą wodą i plastikowe elementy wyglądają (prawie) idealnie
- 10 dużych potworów, których jakości wykonania nie powstydziłby się CMON
- 4 bohaterów – bardzo ładnie wykonane figurki w skali 35 mm
- 4 armie w różnych kolorach – 15 małych figurek hoplitów i 4 kapłanów. Tutaj, mimo rozmiaru, jakość też jest zadowalająca – coś pomiędzy Cykladami a Inis.
Kolejnym plusem jest bardzo ładna, przezroczysta kość potworów.
Jakość wykonania elementów oceniam bardzo wysoko. Na forach co prawda widziałem już narzekania na Monumenty, których części nie składają się w idealną całość. Uważam, że trzeba mieć jednak na względzie, że jest to pionierski pomysł. Jeśli nawet są jakieś gry, które mają składane z kilku części figurki, montowane w toku rozgrywki, to chętnie je poznam, bo jeszcze się z takimi nie spotkałem. Poza tym przy użyciu gorącej wody lub suszarki możemy doprowadzić plastik do pożądanego kształtu.
W zasadzie mogę ponarzekać tylko w jednym miejscu… świątynie. Przy całych tonach plastiku i kolorowych farb na kartach nagle lekka porażka… Oczywiście lepsze takie rozwiązanie niż same, gołe żetony bez podstawek (jak np. warownie w Rising Sun), ale nadal mało klimatyczne i do tego takie papierowe świątynie bardzo odstają od reszty komponentów na planszy.
-
- Wtem! Niestety budżetowe rozwiązania w tak pięknie wykonanych grach rażą moje oko i ranią serce…
Rozgrywka
Do tej pory udało mi się zagrać w Lords of Hellas dwa razy – pierwszy raz solo, a drugi już w pełnym, czteroosobowym składzie. Przyznam się bez bicia, że tryb solo potraktowałem nieco jako trening przed graniem z żywymi przeciwnikami, a potem okazało się, że chyba lepiej było jednak najpierw wybrać tą drugą opcję (wyjaśnię dlaczego w dalszej części).
Najpierw kilka wrażeń po pierwszej rozgrywce w pełnym składzie. Tłumaczyłem, jak grać około 30 minut. Pod względem ilości zasad gra leży na półce obok takich tytułów jak Chaos w Starym Świecie czy Rising Sun. Wydaje mi się, że w wypadku wyżej wspomnianych gier same zasady są nieco łatwiejsze do zapamiętania i nie mają wielu opcji pobocznych/alternatyw jak tutaj. Od strony mechanicznej mamy może nieco mniej intuicyjne rozwiązania niż w powyższych grach, ale jestem pewien, że po dwóch-trzech partiach również nie są trudne do zapamiętania.
Rozgrywka bardzo nas wciągnęła i docelowo zajęła ponad 3 i pół godziny. Oczywiście były momenty kiedy trzeba było sprawdzać zasady w instrukcji. Nie do końca zrozumieliśmy zasady polowania na potwory, przez co czas pierwszego polowania stworzył z tego ciekawego, małego silniczka prawdziwą grę w grze. Nie odczuliśmy jednak, żeby nasze pomyłki wpłynęły bardzo na balans rozgrywki. Na początku sytuacja rozwijała się na pozór powoli, ale mniej więcej w połowie gry u większości graczy pojawiły się realne szanse na wygraną, a co za tym idzie każdy zaczął tworzyć strategie przybliżające ich własne wizje zwycięstwa. Myślę, że kolejne rozgrywki w tym gronie będą trwały znacznie krócej.
Muszę podkreślić, że wszystkie elementy na planszy były w użyciu i prawie każda z dróg do zwycięstwa została przez kogoś podjęta. Chyba nikt nie porwał się tylko nad kontrolę nad pięcioma obszarami ze świątyniami. Są one jednak dość szeroko porozrzucane po planszy, a do tego inni gracze również mają interes w wybudowaniu jednej lub więcej świątyń, bo dzięki temu otrzymają kapłanów. Tyle, że potem zwykle przy okazji okupują taki teren… W końcu kontrola nad dwiema krainami to jeden z warunków zwycięstwa, więc nikt raczej nie odpuszcza sobie tak łatwo jakichkolwiek terenów.
Rozgrywkę wygrał gracz prowadzący Achillesa właśnie w taki sposób, że kontrolował całe dwie krainy. Generalnie w pewnym momencie wyszedł do toalety, a my zagapiliśmy się i zapomnieliśmy, że ma możliwość właściwie bezproblemowego zajęcia jednego regionu, który wcześniej blokowaliśmy i jak wrócił po naszych ruchach, to wygrał przy użyciu zwykłej akcji ruchu hoplitów. Gdybyśmy jednak to zauważyli – swoiste przeciąganie liny mogłoby potrwać jeszcze kilka (-naście/-dziesiąt) minut dłużej. Podobne odczucia towarzyszyły mi przy pierwszej partii w Inis. Uważam, że gry, w których wygrana następuje przez osiągnięcie jednego lub więcej odpowiednich warunków są z założenia bardziej klimatyczne od gier, w których o długości rozgrywki decyduje liczba rund czy też tor punktowy. Z drugiej strony jednak takie rozwiązanie mechaniczne generuje możliwość “grania w nieskończoność” – często wydłuża czas pojedynczej partii, szczególnie jeżeli gracze rozmawiają nad stołem i debatują np. co należy zrobić, żeby najsilniejszy gracz nie wygrał.
Rozgrywka solo to zupełnie inne doświadczenie. Po pierwsze nie mamy wyboru bohatera – dostajemy Achillesa i pod jego dowództwem staramy się obronić Królestwo Hellady zarówno przed nadciągającą z Północy perską inwazją, jak i przed panoszącymi się w naszych krainach zmutowanymi mitologicznymi mecha-stworami. Potwory będą starać się za wszelką cenę zniszczyć monumenty wystawione przez nasz lud ku czci bogów. Jeśli którykolwiek z trzech monumentów zostanie zniszczony lub nie uda nam się powstrzymać perskiej awangardy – przegrywamy. Jak już pisałem wcześniej, tryb ten tylko pozornie wydawał się dobrym poletkiem treningowym do testowania zasad gry. W praktyce okazało się, ze tryb solo jest o wiele bardziej skomplikowany od gry z żywymi przeciwnikami. Akcje są z pozoru podobne, ale w zasadzie każda ma jakąś drobną zmianę lub dodatkową zasadę, o której trzeba pamiętać. To się tyczy w zasadzie każdego elementu gry. Nieco inaczej wygląda walka z potworami, rozpatrywanie zadań, budowa świątyń. Wszystko jest niby podobne, ale w właściwie w każdym wypadku występuje jakieś ale i musimy się liczyć z tym, że jedną czy dwie partie spędzimy z nosem w instrukcji oraz Księdze Kampanii.
Co do regrywalności to oczywiście wyjdzie w praniu, natomiast moje pierwsze odczucia są takie, że podstawowa wersja gry ma ogromny potencjał, czego nie można powiedzieć o trybie solo, w którym zarówno nasza pozycja startowa, jak i ruch perskich wojsk są zawsze takie same. Do tego dochodzi skończona liczba losowych wydarzeń fabularnych, które w prostu sposób popychają do przodu rozgrywkę dla jednego gracza.
-
- Wszystko ładnie wchodzi do pudełka, ale plansza nieco wystaje ponad poziom
-
- Pudło domyka się do takiego poziomu w jakim zostało fabrycznie spakowane i zafoliowane, czyli nieco odstaje
Z niecierpliwością czekam na kolejne rozgrywki, szczególnie w trybach dwu- i trzyosobowych, jak również na ponowne przetestowanie wariantu solo. O wszystkim będzie można przeczytać w pełnej recenzji już niebawem.
Dziękujemy wydawnictwu PHALANX za przesłanie gry do recenzji.
Wojciech Mikołajczak
| Game Details | |
|---|---|
/pic3592207.jpg) | |
| Name | Lords of Hellas (2018) |
| Złożoność | Medium [3.33] |
| BGG Ranking | 406 [7.65] |
| Player Count (Recommended) | 1-4 (2-4) |
| Projektant/Projektanci | Adam Kwapiński |
| Grafika | Patryk Jędraszek and Ewa Labak |
| Wydawca | Awaken Realms, Albi, Asmodee, Delta Vision Publishing, Edge Entertainment, Hobby World, Lavka Games and PHALANX |
| Mechanizmy | Area Majority / Influence, Area Movement, Card Play Conflict Resolution, Dice Rolling, Hand Management, Open Drafting, Solo / Solitaire Game, Variable Player Powers and Worker Placement |
- Potwory w Tokyo: Mroczna Edycja – recenzja gry - 19 maja 2023
- Potwory w Tokyo: Mroczna Edycja – rzut okiem (i pięknymi kostkami) - 11 maja 2023
- Lubelska Liga Unmatched - 6 maja 2023
