Wiarusi. Przeżyć Wielką Wojnę – recenzja
I Wojna Światowa jest rzadko wykorzystywanym tematem w kulturze, głównie z powodu II Wojny Światowej, która wydaje się zdecydowanie ciekawsza dla twórców. Sam również nie byłem przekonany do tego okresu dopóki w moje ręce nie trafiła świetna gra Valiant Hearts: The Great War (bardzo mocno polecam). Nie będę ukrywał – to właśnie ten tytuł zwrócił moją uwagę na Wiarusów, którzy na pierwszy rzut oka proponowali podobny styl graficzny. Jak to wygląda w praktyce?
Spis treści
Zawartość
Na malutkim pudełeczku zobaczyłem napis, po którym zakląłem szpetnie. „Gra kooperacyjna”. Jeśli chodzi o gry planszowe/wideo to trudno nazwać mnie graczem drużynowym. Ba, zdarzyło mi się odstrzelić towarzysza, przez którego mógłbym zginąć (w L2D… piękne czasy). „Trudno”, pomyślałem „będzie okazja do przekonania się do kooperacji”.
W środku znajduje się instrukcja (zgrabnie napisana), stos kart, znacznik pierwszego gracza (przyzwoity) oraz żetony wsparcia i przemów (ok). W tym momencie przydał się drugi rzut oka na oprawę graficzną – jest ona o kilka (a nawet kilkanaście) klas gorsza od tej z Valiant Hearts. Na pytanie „Jak ci się podobają grafiki?” ludzie w moim otoczeniu starali się dyplomatycznie odpowiadać „Jeśli lubisz taki styl graficzny…”. Po ponagleniu „Ale mów wprost” otrzymywałem odpowiedź, która nie nadaje się do publikacji W skrócie – nie podoba mi się, wygląda to słabo. Rewersy są wręcz tragiczne, a opisy na kartach stylizowane na odręczne pismo – problematyczne do odczytania.
Zasady
Każdy z graczy wybiera jednego z żołnierzy (różnią się oni „amuletem”) oraz otrzymuje żetony rezerwy. Następnie przygotowujemy dwa stosy kart: doświadczeń oraz rezerwy. Naszym zadaniem jest pozbycie się wszystkich kart doświadczeń. Dokonujemy tego w czasie misji.
Każda misja składa się z 4 etapów:
- Przygotowanie – dowódca decyduje o stopniu trudności misji (tj. ile kart rozdać każdemu z graczy ze stosu doświadczeń). W pierwszej misji muszą być to przynajmniej 3 karty.
- Misja – podczas tego etapu gracze mogą wykonać kilka działań
a) pozbyć się kart z ręki – mamy dwa rodzaje kart – karty zagrożenia kładziemy na teren zwany ziemią niczyją, natomiast karty brutalnego losu kładzie się przy karcie gracza (mają działanie natychmiastowe)
b) użyć amuletu – możemy odrzucić jedną z kart z ziemi niczyjej o tym samym typie zagrożenia co amulet
c) wygłosić przemowę – gracz wybiera jeden z typów zagrożenia, a każdy z pozostałych graczy może odrzucić jedną kartę w tym typie.
d) wycofać się i zagrać żeton wsparcia – karty brutalnego losu tracą wpływ na misję, do tego zagrywamy żeton do gracza, który tego wsparcia (według nas) najbardziej potrzebuje.
-
Etap misji trwa do momentu wycofania się wszystkich graczy lub niepowodzenia misji. Misja kończy się niepowodzeniem, jeżeli na ziemi niczyjej znajdują się trzy identyczne zagrożenia, wliczając w to fobie i traumy osób, które jeszcze się nie wycofały.
- Etap wsparcia – osoba, która ma najwięcej żetonów może pozbyć się 2 kart brutalnego losu albo odzyskać swój amulet. W przypadku remisu nikt tego wsparcia nie uzyskuje.
- Spadek morale – liczymy ile kart pozostało na rękach graczy i taką samą liczbę przekładamy ze stosu rezerwy na stos doświadczeń. W razie wyczerpania stosu morale – przegrywamy.
Wrażenia i podsumowanie
Nie ukrywam – jestem zawiedziony. Miałem dość wysokie oczekiwania co do tego tytułu, a okazał się on tylko „niezły”. Zupełnie nie czuję klimatu I Wojny Światowej, równie dobrze mógłby to być tytuł o gotowaniu żołnierskiej grochówki. Cała gra sprowadza się do niewyrzucania trzech takich samych zagrożeń na stół. Niezupełnie tego się spodziewałem.
Inaczej także wyobrażam sobie gry kooperacyjne. W Wiarusach nie możemy podzielić się ze współgraczami jakiego typu mamy karty na ręce (co utrudnia planowanie i wygłaszanie przemów), nie możemy powiedzieć do kogo zagrywamy wsparcie… właściwie tylko giniemy razem. Gdzie tu jakaś współpraca? We wzajemnym domyślaniu się komu pomóc i co kto ma na ręce? Chyba zupełnie inaczej pojmuję słowo „kooperacja”. W moim wypadku nie jest to ogromna wada, gdyż nie przepadam za rozgrywkami wymagającymi stałej współpracy, jednak taka informacja wpływa na nastawienie do tytułu… poczułem się więc nieco oszukany.
Kilka słów o skalowaniu – gra zdecydowanie jest nastawiona na granie w 3-5 osób. Mamy wprawdzie wariant dwuosobowy, ale odstaje on wyraźnie od rozgrywki w szerszym składzie. W grze dwuosobowej mamy do dyspozycji bota-kapelana, który automatycznie wycofuje się z misji, a my w praktyce naprzemiennie oddajemy sobie żetony wsparcia. Trochę to nijakie, lepiej postarać się o skład przynajmniej 4-osobowy.
Sama rozgrywka nie trwa zbyt długo, bo zazwyczaj szybko giniemy, zwłaszcza przy bardziej zaawansowanym wariancie z pułapkami. To właśnie stanowi o sile tego tytułu – poziom trudności. Nic tak człowieka nie denerwuje jak porażka, dlatego ponownie rozdajesz karty aby tym razem wygrać. A potem rozdajesz kolejny raz. I kolejny. I kolejny… wygraliśmy w sumie za 9 partią rozdając po 1 karcie. Nie ukrywam, że dało nam to pewną satysfakcję i poprawiło ogólne wrażenie z gry, niemniej jednak współgracze woleli później grać w inne tytuły z mojej kolekcji.
Nie mogę także narzekać na regrywalność tytułu, gdyż konfiguracji kart jest wystarczająco dużo… choć wszystkie są złe
Podsumowując: oczekiwałem zupełnie innej gry niż to, co dostałem. Jest mi wręcz przykro, że nie czuję klimatu IWŚ, tak z rzadka eksploatowanego w grach (nie tylko planszowych/karcianych). Niemniej jednak Wiarusi to przyzwoity tytuł, który potrafi zająć towarzystwo na parę rozgrywek. Mimo mojego marudzenia gra zasługuje na ocenę 3.5 w mojej skali.
Jak oceniam 3.5?
3,5 – to wysoka ocena, oznacza dobry tytuł, w który chętnie zagram. Posiada on pewne wady, jednak nie są one zbyt uciążliwe.
- Szybka rozgrywka
- Dość proste zasady
- Mały rozmiar gry, można zabrać ją wszędzie
- Wysoki poziom trudności
- Grafiki
- Trudno dobrze zaplanować nasze działania ze względu na zakaz ujawniania własnych kart
- Zupełnie nie czuć klimatu IWŚ
- Słaby wariant dwuosobowy
- Niewyraźne opisy na kartach
Ocena: 
(3,5 / 5)
Dziękujemy wydawnictwu Rebel za przesłanie gry do recenzji!
Piotr Kędzierski
| Game Details | |
|---|---|
/pic3719610.png) | |
| Name | The Grizzled (2015) |
| Złożoność | Medium Light [1.98] |
| BGG Ranking | 616 [7.12] |
| Player Count (Recommended) | 2-5 (3-5) |
| Projektant/Projektanci | Fabien Riffaud and Juan Rodriguez |
| Grafika | Tignous |
| Wydawca | Sweet Games, BoardM Factory, CMON Global Limited, Cool Mini Or Not, Lavka Games, Lex Games, Ludonova, Oliphante, Planeta Igor, Rebel Sp. z o.o., Reflexshop and Spaghetti Western Games |
| Mechanizmy | Communication Limits, Cooperative Game, Hand Management, Move Through Deck, Push Your Luck and Variable Player Powers |
- Wiarusi. Przeżyć Wielką Wojnę – recenzja - 27 kwietnia 2017
- La Cosa Nostra. To nic osobistego. To czysty biznes – Recenzja - 30 marca 2017
- 10 minut. Bang, nie żyjesz! – recenzja - 8 marca 2017
