Szaolin Panda i szaolińskie mistrzostwa – Recenzja

Szaolin Panda to trzecie już wcielenie gry Yin Yang słynnego Reinera. Egmont, który lubi odświeżać tematykę gier, zrobił to i tym razem. Co najważniejsze – udanie. W pierwotnej wersji była to bowiem gra zupełnie pozbawiona klimatu i tematu. Tutaj stajemy w zawodach na najlepszą drużynę w Mistrzostwach Szaolin. Nasi zawodnicy – pandy – będą zmagać się w kolejnych pojedynkach. Jednak to nie najsilniejszy wygra, a ten, który zachowa równowagę pomiędzy siłami Ping i Pang. 

Co w pudełku?

W małym kwadratowym pudełku oprócz talii 50 kart z pandami i 10 kart punktowań dostaniemy też sporo żetonów Ping i Pang (czarnych i białych łezek). Niby niewiele, ale wypełnia pudełko po brzegi. 

Co bardzo cieszy, to przede wszystkim bardzo sympatyczne grafiki. Właściwie na każdej karcie jest inny rysunek, choć pewne wzorce się powtarzają:

Cała plejada zawodników

Zasady

Gdy już dotrzemy do zasad, to możemy delikatnie się rozczarować. Bo nagle okazuje się, że nasi zawodnicy to tylko kolejne cyferki. Ale po kolei…

Każdy gracz otrzymuje 9 kart. Następnie z talii punktowań (10 kart) wyciągamy jedną. Na karcie tej mamy dwie wartości: białą i czarną. Gracze kolejno zagrywają karty i ten, kto zagrał najniższą dostaje białe punkty, właściciel najwyższej otrzyma czarne punkty. Na przykładzie z powyższego zdjęcia: najniższa karta to 26 i za tą kartę gracz otrzyma 6 białych punktów, za 43 będą 3 czarne punkty.

Właściwie do tej pory nie ma tu nic ciekawego, ale pewnie jesteście ciekawi, dlaczego punkty są dzielone na 2 rodzaje. Otóż, tu jest właśnie najciekawsza zasada – punkty czarne i białe się znoszą (czy tam wyrównują). Grać zaś musimy tak, by na koniec mieć punktów jak najmniej, czyli zachować (szaolińską?) równowagę. Co prawda nie wiem, jak to się ma do walk Super Mistrzów Panda. Wydawać by się przecież mogło, że najlepszy wygrywa, dostaje za to punkty i na koniec zliczamy wygrane. A tu nie! Zwycięży bowiem ten, kto utrzymywał się cały czas gdzieś pośrodku. Najlepszym wynikiem jest bowiem 0 (dodatkowo pozostali dostają wtedy 2 karne punkty).

Jeszcze dwa zdania dla pełnego obrazu rozgrywki. Następną kolejkę rozpoczyna ten, który zagrał najwyższą kartę. Runda kończy się po zagraniu wszystkich kart przez graczy. Zliczamy następnie punkty. Musimy rozegrać w ten sposób tyle rund, ilu jest graczy (czyli od 3 do 5). Wygra oczywiście ten, kto będzie miał najmniej punktów 

Wrażenia

To też pandy?

Jak pewnie domyśliliśmy się dzięki zasadom, będziemy musieli lawirować pomiędzy zagrywaniem niskich i wysokich kart. Musimy jednakże uważać, bo karty punktowania są różne – można otrzymać od 1 do 7 punktów. Dodatkowo warto pamiętać, że ten kto zagra najwyższą kartę, zacznie następną kolejkę. Kilka prostych zasad, ale razem umożliwiają troszeczkę kombinowania.

Czy gra się przyjemnie? Zdecydowanie tak. Nie jest to bardzo głęboka rozgrywka, ale jest przyjemna. A co z losowością kart? Najlepiej dla nas, gdy dostaniemy karty z pełnego zakresu: wysokie, średnie i niskie. Wtedy jesteśmy gotowi właściwie na wszystko. Gorzej (a zdarzyła się taka  sytuacja), gdy karty są z jednego przedziału, np. głównie wysokie. Jesteśmy wtedy prawie skazani na ciągłe branie punktów. Najgorsza sytuacja, to większość kart wysokich na ręce. Nie dość, że będziemy dostawali punkty, to zawsze zagrywać będziemy kartę jako pierwsi. Można się pocieszać, że takie przypadki są dość rzadkie.

Wnętrze pudełka

Czy można grać w taką grę z dziećmi? Wiek minimalny na pudełku to 8 lat. Gdy jednak dzieci nie znają jeszcze wszystkich liczb i nie do końca ogarniają, która wartość jest niższa, a która wyższa, wtedy możemy się posłużyć małą podpowiedzią. Poniżej każdej karty wojownika mamy pasek określający, czy karta jest wysoka (dużo czarnego) czy niska (pasek prawie biały). Można więc próbować gry z mniejszymi dziećmi. Oczywiście w tej grze jest dużo liczb (także na kartach punktowania) i dobrze, gdy wszyscy gracze będą w miarę ogarniali dodawanie i odejmowanie w zakresie 20.

Dodam jeszcze dwa słowa o skalowalności. Może to trochę “gamerskie” skrzywienie, ale im mniej graczy tym lepiej mi się grało. Na 5 osób zagrywamy kartę i liczymy na szczęście. Pewność możemy mieć jedynie przy skrajnych wartościach i gdy jesteśmy ostatni, a poza tym… no cóż. W 3 osoby z kolei o wiele więcej można kontrolować.

Szaolin podsumowanie

Właściwie wnikliwy czytelnik wie już wszystko, ale dwa zdania na koniec. Szaolin Panda to przede wszystkim sympatyczna i prosta gra z bardzo przyjaznymi grafikami (w oczywisty sposób nawiązującymi do znanego filmu o pewnej pandzie). Jak na prostą karciankę należy w niej docenić pomysł na 2 rodzaje punktów, które się znoszą (tworząc przy okazji twarz pandy). Z drugiej strony należy oczywiście mieć na uwadze, że losowość może dać nam się we znaki, ale przecież takie rzeczy można wybaczyć prostej, szybkiej, rodzinnej gierce.

Ocena: (3 / 5)

Dziękujemy wydawnictwu Egmont za przekazanie gry do recenzji.

Łukasz Hapka

 Cytaty pochodzą z owego znanego filmu o pewnej pandzie.

Game Details
Name	Zen Master (2010)
Złożoność	Light [1.30]
BGG Ranking	5539 [6.37]
Liczba graczy	3-5
Projektant/Projektanci	Reiner Knizia
Grafika	Charlie Bink, Marek Bláha and Lucas Guidetti Perez
Wydawca	999 Games, Eagle-Gryphon Games, Egmont Polska, Gen-X Games, Gigamic, Helvetiq, Mandoo Games, Popcorn Games and Zoch Verlag
Mechanizmy	Hand Management, Set Collection and Trick-taking

• About
• Latest Posts

Łukasz Hapka

Jest miłośnikiem gier złożonych. Mimo wszystko sympatią darzy wiele tytułów, niekoniecznie mózgożernych. W kręgu jego zainteresowań są także gry logiczne.
Ulubione tytuły: Race for the Galaxy, Le Havre, Lewis & Clark.

Latest posts by Łukasz Hapka (see all)

• Great Western Trail + Kolej na północ. Druga edycja. Recenzja - 12 września 2023
• Dobble Connect – zbierz drużynę i szukaj par. Recenzja - 22 sierpnia 2023
• Oryszalk – atlantydzki wyścig o punkty. Recenzja - 1 sierpnia 2023